تاثیر فناوری اطلاعات و دانش فناوری اطلاعات کارکنان دورکار در بهره وری دورکاری، مورد مطالعه سازمان کار، تعاون و رفاه اجتماعی

با توجه به تغییر و تحول ایجاد شده در نوع و ماهیت مشاغل در اثر توسعه فناوری های نوین روز، چندی است که موضوع فعال سازی طرح های دورکاری در ادارات و دستگاه های دولتی در ایران مورد توجه قرار گرفته است. این طرح در سال 1389 از سوی دولت مطرح شد و به صورت طرحی اجباری برای برخی از دستگاه های دولتی درآمد. با توجه به این که از ملزومات پیاده سازی این طرح فراهم آوردن زیرساخت های فناوری مناسب و آماده سازی منابع انسانی می باشد، برای اجرای اصولی آن باید مطالعات زیادی صورت گیرد. اما تحقیقات صورت گرفته در این خصوص بسیار محدود و عموما درباره مبانی و انواع مدل های پیاده سازی دورکاری می باشد. در این تحقیق، سعی شده است به طور خلاصه ابتدا بسترهایی که برای انجام طرح دورکاری به معنای واقعی دورکاری لازم است، بیان گردد. سپس با بررسی موردی وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی به عنوان سازمانی که بنا به گزارشات نیمی از کارکنان خود را دورکار کرده است، تبیین شود که چه میزان فناوری اطلاعات و ارتباطات و پیرو آن دانش دورکاران وزارت کار در زمینه فناوری اطلاعات می تواند در بهره وری دورکاری موثر باشد. این پژوهش بر اساس داده های جمع آوری شده در نیمه اول سال 1391 متشکل از 150 نفر از مدیران و کارکنان دورکار شده وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انجام شده است. همچنین در این تحقیق جهت بررسی و تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از طریق پرسشنامه، از روشهای تحلیل رگرسیون استفاده گردیده است. نتایج تحقیق بیانگر این مطلب بود که برای ارتقا و بهبود وضعیت دورکاری باید زیر ساختهای فناوری اطلاعات را هم از سوی سازمان و هم برای دورکاران در منزل تقویت کنیم.همچنین ثابت شد، بین بهره وری و دانش فناوری اطلاعات کارکنان دورکار رابطه مستقیمی وجود دارد. بنابراین یکی از را ه های پیشنهادی برای افزایش بهره وری دورکاری به مدیران سازمان هایی که در آن دورکاری صورت می پذیرد، تقویت دانش دورکاران در زمینه های فنی و ارتباطی خواهد بود. و نیز نشان داده شد که وجود ارتباطات موثر و اعتماد متقابل بین مدیران و دورکاران نیز از جمله عواملی است که به بهبود بهره وری طرح دورکاری کمک خواهد کرد.